Bonjour🗼

W szpitalnej izbie przyjęć są cztery okienka, po dwa na dwóch ścianach. Do tych 4 okienek ustawiają się dwie kolejki, po jednej na ścianę.  Jest też kilka krzesełek, automat sprzedający napoje i batony oraz tłum przybyłych do szpitala na hospitalizację. Jedni narzekają bardziej, inni mniej, ale po wszystkich widać, że nastrajają się na pobyt w szpitalu. Uśmiechać się tutaj zdecydowanie nie wypada, bez względu na okoliczności. Tutaj każdy cierpi czy ma powód czy nie.

W kolejce trzeba stać i uważnie z kolejką falować raz na lewo, raz na prawo gdy pojawia się ktoś na wózku lub na noszach i trzeba jegomościa przepuścić. Kolejka wymaga uwagi. Nie ma numerów, jest tylko osoba przed. Każdy bacznie obserwuje czy wszystko odbywa się w należytym porządku. Jest dość nerwowo. Niestety zdarzają się tacy co pojawiają się ni stąd, ni zowąd i bez stania w kolejce podchodzą do okienka - takich oszustów raz dwa zgładza tłum oczekujących. Każdy się tłumaczy, że chory, bardzo chory, ale jak wszyscy zgodnie i głośno wyjaśniają - tutaj zdrowych nie ma!

Stałam ok. godziny w kolejce gdy jedna z Pań usłyszała zza okienka, że niestety to była niewłaściwa kolejka. Nastąpiła konsternacja. Czekający dopytywali się siebie nawzajem, w której kolejce powinni stanąć. Były różne pomysły jaki jest podział pacjentów. Żadna z Pań zza szyby nie potrafiła wyjaśnić jak podzielono okienka. Jednak gdy zerknęła na skierowanie wskazywała: tu lub tam. Na skierowania panie zza szyby nie chciały jednak zerkać, bo obsługiwały pacjentów, którzy szczęśliwie do okienek docierali i słusznie, choć nerwowo domagali się uwagi. Zdecydowana większość, przyszła ze wsparciem do zastępstwa w kolejce, czasami z całą rodziną. Także przy samym okienku pojawiał się nie tylko zdenerwowany pacjent ale i jego towarzysze, każdy gotowy do walki nie tylko słownej.

Czekający w kolejkach próbowali porównywać skierowania i dzielić je na: tu lub tam. Właściciele skierowań, na które spojrzały oczy zza szyby i wskazały drogę, czekali jak wszyscy ale już bez stresu, że nie w tym co trzeba kierunku podążają. Reszta mogła liczyć tylko na szczęście, bo nikt z tłumu nie wiedział jak podzielono okienka. Każdy miał inne skierowanie - inny wzór, inny kolor, inną wielkość i inaczej nabazgroloną treść, więc każda próba odróżniania skierowań na: tu lub tam, kończyła się na niczym. Robiło się spokojniej. Co jakiś czas temat wracał. W izbie przyjęć spędziłam ok 3 godzin. Miałam szczęście, stanęłam we właściwej kolejce.

Trzymałam się na czczo do ewentualnych badań jeszcze tego samego dnia, a na czczo oznacza nie tylko głód i słabość ale i brak humoru. Myślę, że w izbie przyjęć wiele osób było na czczo.

Jadąc windą na swój oddział w myślach prosiłam o kwaterunek w sali z przyjemnymi osobami. Bałam się szpitala i badań. Bałam się oddziału - neurologia bywa ponoć przerażająca... to miała być moja pierwsza wizyta na neurologii. Wiem, że ludzie cierpią, że potrzebują akceptacji ale gdy nie jest się przygotowanym na kontakt z osobą z "trudną" chorobą bardzo ciężko utrzymać dystans i wyjść z tego bez szwanku. Mój umysł robi sobie zdjęcia, archiwizuje w mało mi znanych zakątkach ciała i sięga po nie w najmniej odpowiednich momentach. To nie jest dobre.

Gdy pielęgniarki wskazały nr sali wzięłam głęboki oddech. Szłam powoli przez korytarz taszcząc swoje rzeczy "mądrze" spakowane, w co prawda ładną płócienną torbę znanej marki, ale jednak bez kółek. Wygodna do takich zadań walizka została w domu. W myślach powtarzałam: proszę, proszę, proszę...o normalną salę. Wiedziałam dokładnie, że czeka mnie i kłucie, i prądy, i cięcie, i szycie...wiedziałam, że to będzie trudny czas. W sali czekały dwie dziewczyny. Rozmawiały ze sobą normalnie. Ufff poczułam ulgę.

Nie wiem, w którym momencie zorientowałam się, że jedna z dziewczyn mówi po polsku trochę na opak i z obcym akcentem. To był wielki prezent od losu na tą okoliczność. Prezent był podwójny jak się potem okazało, a nawet potrójny. 

Marna znajomość języków obcych izoluje mnie od innych cywilizacji. Bardzo jestem ciekawa jak żyją i co myślą obcokrajowcy, a blokada językowa utrudnia mi kontakt. W szpitalnej sali czekała na mnie Francuska mówiąca po polsku - marzenie! Czy można chcieć czegoś więcej? Przemiła i przesympatyczna dusza - moja wyczekiwana podróż do Paryża. 

Dawno nie spotkałam tak otwartej osoby. Gdy opowiadała o Francji wyobrażałam sobie paryskie uliczki i sukienki, które miałam w Paryżu nosić na okoliczność wycieczki, do której jeszcze nie doszło. Christine ma w sobie jakąś niezwykłą siłę, urok, uśmiech, szczerość. Szpitalna sala bez łazienki była bardzo skromna, ale świeciło w niej cały czas słońce z lazurowego wybrzeża. Była końcówka lutego, aura była szara, zimna i nieprzyjemna, ale nie w sali do której trafiłam na 5 dni. Wymiękały w niej najgroźniejsze pielęgniarki i salowe - uśmiechały się mimo woli, bo zawsze witał je uśmiech Christine, a jeśli uśmiech nie wystarczał to ostatecznie sprawę załatwiał francuski akcent :)

Jest w Polsce od 20 lat, ma polską rodzinę i jak sama mówi tu jest jej dom, tu są przyjaciele. Choć rankiem witała nas swoim melodyjnym Bonjour, czasami przedstawiała szyk polskich zdań i oryginalnie używała słów, szybko zaczęłam myśleć o niej jak o Polce.

Krysia - tak też ją nazywają znajomi - nie tylko była doskonałym towarzyszem na szpitalne popołudnia ale też przeprowadziła mnie przez moje badania. Stała się moim Aniołem Stróżem. Gdy pojawiała się pielęgniarka i mówiła: idziemy! Krysia powtarzała, że nie będzie boleć, że to tylko chwila, gdy wracałam pytała jak było, poświęciła mi dużo swojej uwagi i powtarzała, że jestem dzielna. Dwa lata wcześniej powiedziałabym: bez przesady, teraz po kilku już szpitalach bywa, że nie wiem co ze sobą zrobić.

Gdy moja krew nie pozwalała się pobrać, a opadająca z sił pielęgniarka Ania ocierała pot ze swojego czoła przygotowując kolejne wkłucie, Krysia przychodziła i tłumaczyła jej, że jest dzielna, że sobie poradzi, a do mnie mówiła: myśl kochana o Marsylii, musisz tam jechać. Robiło się ciepło, coś się zmieniało i wszystko się udawało. Nie wiem skąd ona ma w sobie tyle siły, empatii i chęci. Widziała nieprzyjemne sceny, nie odwróciła się, przyszła pomóc i znalazła sposób żeby zażartować, uśmiechnąć się.

Staram się ani nie opowiadać o swoich badaniach, ani nikogo w to nie angażować, bo wydaje mi się, że to zostawia jakieś niemiłe wrażenia w innych, a tego dla innych nie chcę. Krysia jednak pokazała mi, że mam w sobie dziecko, które potrzebuje troski i opieki, że wiek i doświadczenia wcale mnie tego nie pozbawiły, a wręcz przeciwnie.

Gdy Krysia wyszła ze szpitala i pojawiła się u mnie pielęgniarka Ania aby pobrać krew, tym razem z panią doktor, krew standardowo postawiła opór. Wiedziałam już, że sama sobie z tym nie poradzę. Poprosiłam doktor, żeby wzięła mnie za rękę. Nie chciała. Poprosiłam jeszcze raz. Uścisk dłoni sprawił, że poczułam ciepło na plecach, zdążyłam powiedzieć: już i pielęgniarka uśmiechnęła się znacząco. Sam dotyk dłoni wystarczył - ciało zareagowało odpowiednio. Kiedy ciało się tego nauczyło nie wiem, ale siła gestów pokonała mój lęk. Gesty bywają silniejsze niż słowa, dużo silniejsze.

Jakbym się nie upierała w swojej twardości i sile to jednak przychodzą momenty, że żadna osłona nie działa, a argument: nie jesteś już dzieckiem, nie ma zastosowania. Czasami trzeba się o siebie zatroszczyć jak o dziecko. Dosłownie.

Christin często powtarzała, że musi dawać ludziom pewność siebie i chęci do życia, że chce pokazywać to co jest dobre, pozytywne. Nie narzekać. Tak też robi i dużoooo się uśmiecha :) i powtarza: dobrze wyglądasz to dobrze się czujesz :) Kobieta.

Rozmawiałyśmy o kosmetykach i urodzie, bo przecież Francuski nie mają sobie równych w tych sprawach. Pytałam co robić, czym się smarować, co wklepywać, co z fryzurą itd. Podstawa to woda termalna - nosić przy sobie i zraszać twarz. Pod oczy coś muszę zastosować żebym nie była jak panda no i rozświetlacz koło oczu ale nie za dużo, bo nie jestem UFO :)

No i po 5 dniach wyszłam za szpitala troszkę pokiereszowana, ale i z dużą dawką pozytywnych emocji oraz francuską melodią w głowie. Pierwsze zakupy odbyły się w drogerii. Od tego czasu zraszam swe ciało wodą różana, uważam żeby nie zrobić sobie UFO na twarzy i znów słucham C'est la vie Zauchy.

Paryż czeka, Saint-Tropez czeka... :)